دشت هایی چه فراخ!
کوه هایی چه بلند!
در گلستانه چه بوی علفی می آمد!
من در این آبادی، پی چیزی می گشتم.
پی خوابی شاید،
پی نوری، ریگی، لبخندی...
پشت تبریزی ها
غفلت پاکی بود، که صدایم می زد.
پای نی زاری ماندم، باد می آمد، گوش دادم:
چه کسی با من، حرف می زند؟
سوسماری لغزید.
راه افتادم.
یونجه زاری سر راه.
بعد جالیز خیار، بوته های گل رنگ
و فراموشی خاک.
لب آبی،
گیوه ها را کندم، و نشستم، پاها در آب:
«من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هوشیار است!
نکند اندوهی، سر رسد از پس کوه.
چه کسی پشت درختان است؟
هیچ، می چرد گاوی در کرد.
ظهر تابستان است.
سایه ها می دانند، که چه تابستانی است.
- سایه هایی بی لک،
گوشه یی روشن و پاک، -
کودکان احساس! جای بازی این جاست.
زندگی خالی نیست!
مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست.
آری
تا شقایق هست، زندگی باید کرد.»
در دل من چیزی است،
مثل یک بیشه ی نور،
مثل خوابِ دمِ صبح...
و چنان بی تابم، که دلم می خواهد،
بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه.
دورها آوایی است، که مرا می خواند...
سهراب سپهری
نظرات شما عزیزان:
setayesh 
ساعت11:27---25 آبان 1390
salam webet ghashange be man ham sar bezan .gif)
میلاد 
ساعت13:13---21 تير 1390
سلاو دوست گلم از مطلبت خوشم اومد.به منم سر بزن.راستی اگه خواستی کسب در آمد کنی به توباکس برو و حقوق ماهیانه بگیر.ضرر نمیکنی هاااا.کاملا رایگانه.
http://teobux.com/index.php?ref=milad235
تبادل
لینک هوشمند
ورود
اعضا:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: